ΑΠ 1951/2002

Για την πληρότητα της αιτιολογίας καταδικαστικής απόφασης κατά εκείνου που καταλαμβάνεται να κατέχει με σκοπό να θέσει σε κυκλοφορία χωρίς την άδεια των καλλιτεχνών και παραγωγών ψηφιακούς δίσκους, τους οποίους εκθέτει προς πώληση, αν και γνωρίζει την παράνομη προέλευσή τους, απαιτείται να αναφέρονται οι τίτλοι που περιέχουν οι επίμαχοι δίσκοι, οι καλλιτέχνες, δηλαδή τα στοιχεία που αποτελούν το αντικείμενο της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι επωνυμίες των δικαιούχων παραγωγών εταιριών, η έλλειψη αδείας των οποίων καθιστά παράνομη την αναπαραγωγή τους και την περαιτέρω κατοχή τους με σκοπό να τεθούν σε κυκλοφορία (ΠοινΔικ 2003, σελ. 453 περίλ., ΠοινΧρ 2003, σελ. 722).

ΑΠ 1637/2002

Όποιος ως νόμιμος εκπρόσωπος ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού μεταδίδει κινηματογραφικές ταινίες χωρίς την απαιτούμενη άδεια της Εταιρίας προστασίας οπτικοακουστικών έργων (ΕΠΟΕ), τελεί το αδίκημα του άρθρου 66 παρ. 1 του ν 2121/93 (ΠοινΔικ 2003, σελ. 237 περίλ., ΠοινΧρ 2003, σελ. 606). 

ΑΠ 1178/2002

Παρεμπίπτουσα απόφαση που απορρίπτει το αίτημα του εκκαλούντος αναβολής της δίκης για λόγους υγείας. Αιτιολογία απόφασης. Δεν συνιστά λόγο απόλυτης ακυρότητας το γεγονός ότι δεν δόθηκε ο λόγος στο τέλος της αποδεικτικής διαδικασίας σ΄ αυτόν που εμφανίστηκε στο δικαστήριο ως άγγελος του κατηγορουμένου και υπέβαλε αίτημα αναβολής της δίκης για λογαριασμό του. Απορρίπτει αναίρεση. (ΠοινΛογ 2002, σελ. 1325). 

ΑΠ 1010/2002

Προσβολή προσωπικότητας. Εκδήλωση της προσωπικότητας αποτελεί και η εικόνα του ανθρώπου. Συνιστά προσβολή της προσωπικότητας η από άλλον αποτύπωση της εικόνας εκείνου που παριστάνει ή η έκθεση αυτής δημοσίως. Αν η αποτύπωση ή η έκθεση γίνεται διά του τύπου δεν στοιχειοθετείται προσβολή της προσωπικότητας άν ο απεικονιζόμενος αποτελεί πρόσωπο που ενδιαφέρει το κοινωνικό σύνολο. Χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που υπέστη ο προσβληθείς. Αρση του παράνομου της προσβολής με τη ρητή ή η σιωπηρή οικεία συναίνεση ή έγκριση του προσώπου που απεικονίζεται (ΕλΔ 2003, σελ. 1357). 

ΑΠ 152/2002

Αναίρεση. Δημιουργεί απόλυτη ακυρότητα και ιδρύει λόγο αναιρέσεως της απόφασης η λήψη υπόψη από το Δικαστήριο εγγράφου που δεν αναγνώσθηκε κατά τη συζήτηση στο ακροατήριο. Περίπτωση μη ανάγνωσης εγγράφου συντρέχει και όταν το έγγραφο ήταν συνταγμένο σε ξένη γλώσσα και δεν βεβαιώνεται ότι ο κατηγορούμενος μπορούσε να αντιληφθεί το περιεχόμενό του. Δεκτή η αναίρεση. Αναιρεί την υπ` αριθμ. 222/2001 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης (ΠοινΛογ 2002 σελ. 114, Δ/ΝΗ 2002 σελ. 858, ΝοΒ 2002 σελ. 1172). 

Άρειος Πάγος 2080/2001

Αναιρείται η προσβαλλόμενη καταδικαστική απόφαση για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας του κατηγορουμένου, ο οποίο αναπαρήγαγε με φωτοαντιγραφική μέθοδο και εκμεταλλεύθηκε ως πρωτότυπο με τη δική του σφραγίδα και υπογραφή για την έκδοση οικοδομικής άδειας πελάτη του από Κοινότητα το αναφερόμενο τοπογραφικό διάγραμμα που είχε εκπονήσει ή μηνύτρια συνάδελφός του για τον ίδιο πελάτη. Στο αιτιολογικό της απόφασης χαρακτηρίζεται το σχεδιάγραμμα τούτο ως πνευματικό έργο και στο διατακτικό ως αντικείμενο πνευματικής ιδιοκτησίας, χωρίς να αναφέρεται καθόλου αν αυτό είναι και πρωτότυπο. Σε κάθε περίπτωση και αν το στοιχείο τούτο της πρωτοτυπίας περιέχεται στον όρο του αντικειμένου πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν εκτίθεται με ποια περιστατικά και σκέψεις υπήγαγε το Εφετείο στην έννοια του πρωτότυπου πνευματικού έργου το σχεδιάγραμμα, ώστε να είναι εφικτός ο έλεγχος του Αρείου Πάγου για την ορθή ή μη εφαρμογή του νόμου (ΠοινΧρ 2002, σελ. 806, ΠοινΔικ 2002, σελ. 468 περίλ.). 

ΑΠ 1844/2001

Αιτιολογημένη αθώωση κατηγορουμένης για παραβίαση του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας, και συγκεκριμένα ότι στο ξενοδοχείο που διατηρούσε μεταδιδόταν ελληνική λαϊκή μουσική χωρίς άδεια των δημιουργών. Αναπλήρωση με ειρηνοδίκη κωλυόμενου πρωτοδίκη στη σύνθεση του Τριμ. Πλημ. Αν αυτή γίνεται με απόφαση της Ολομέλειας του Δικαστηρίου, η οποία ορίζει τις συνθέσεις των τμημάτων των διακοπών, η αναπλήρωση είναι νόμιμη και δεν χρειάζεται επιπλέον και πράξη του διευθύνοντα το δικαστήριο. Απορρίπτει αναίρεση. Επικυρώνει την 497/2000 Πλημμ. Συρ. (ΠοινΛογ 2001, σελ. 2354). 

ΑΠ 1797/2001

Κατά την αληθή έννοια των διατάξεων των άρθρων 66 παρ. 6 ν 2121/93 και 57, 83 στοιχ. Δ΄, Ε΄ ΠΚ, σε περίπτωση κατά την οποία το Δικαστήριο αναγνωρίζοντας τη συνδρομή ελαφρυντικής περίστασης για παράβαση του άρθρου 66 ν 2121/93 επιβάλλει μόνη (ή και) τη χρηματική ποινή, τότε η μείωση της χρηματικής της ποινής δεν μπορεί να είναι κάτω από το ήμισυ του ελαχίστου ορίου, που προβλέπεται κατά περίπτωση της παρ. 1-4 του άρθρου 66 του πιο πάνω νόμου και σε καμία περίπτωση δεν υφίσταται υποχρέωση του δικαστηρίου να επιβάλει, παρά την αναγνώριση ελαφρυντικών και την πρόκριση ως επιβαλλόμενης μόνης της στερητικής της ελευθερίας ποινής, αθροιστικώς και της χρηματικής, που μπορεί να μειώσει μέχρι το ήμισυ του κατώτατου ορίου (ΠοινΔικ 2002, σελ. 338 περίλ.). 

ΑΠ 1188/2001

Από την αντικατάσταση προς διάταξης του άρθρου 82 παρ. 11 εδ. Β΄ ΠΚ με το άρθρο 1 παρ. 1β΄ ν 2207/94, θεωρείται καταργημένη (και) η διάταξη του άρθρου 66 παρ. 6 ν 2121/93, όπου ορίζεται ότι «σε περίπτωση μετατροπής προς στερητικής προς ελευθερίας ποινής, το ποσό προς μετατροπής ορίζεται στο δεκαπλάσιο των ορίων του ποσού προς μετατροπής που προβλέπεται κάθε φορά στον Ποινικό Κώδικα», εφόσον αυτή αποτελεί «διάταξη ειδικού ποινικού νόμου, που ρυθμίζει με άλλο τρόπο την μετατροπή». Αναιρείται λόγω εσφαλμένης εφαρμογής και ερμηνείας ουσιαστικής ποινικής διάταξης η απόφαση με την οποία το Εφετείο μετέτρεψε προς 15.000 δρχ. ημερησίως (δεκαπλάσιο του κατώτατου ορίου μετατροπής του ΠΚ) την ποινή που επεβλήθη στον κηρυχθέντα ένοχο για παράβαση του άρθρου 66 παρ. 1 ν 2121/93 κατηγορούμενο (Τμ. Στ΄ ΠοινΔικ 2001, σελ. 1198 περίλ., ΕλΔ 2001, σελ. 1445). 

ΑΠ 500/2001

Αναιρείται λόγω ελλείψεως της απαιτούμενης ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας η απόφαση με την οποία καταδικάσθηκε κατ’ έφεση ο αναιρεσείων για παράβαση του άρθρου 66 παρ. 1 ν 2121/93, συνισταμένη στη δημόσια εκτέλεση στο εστιατόριό του πέντε μουσικών συνθέσεων, προστατευομένων στην Ελλάδα αποκλειστικά από την ΑΕΠΙ. Στην απόφαση όμως δεν προσδιορίζεται ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιήθηκε «δημόσια εκτέλεση» των επίδικων μουσικών συνθέσεων, ούτε γίνονται δεκτά περιστατικά δηλωτικά τέτοιας δημόσιας εκτέλεσής τους, πράγμα αναγκαίο για την πληρότητα της αιτιολογίας, ενόψει και του ισχυρισμού του κατηγορουμένου ότι δεν επρόκειτο για απαγορευμένη δημόσια εκτέλεσή τους, αλλά για απλή ακρόαση από ραδιοφώνου μουσικής από τον υπάλληλο του καταστήματος (ΕλΔ 2001, σελ. 847, ΠοινΔικ 2001, σελ. 944).